Maar de Hema mis ik niet.

Annemiek. Leerkracht. Woonachtig in Saoedi Arabië.

Annemiek. Leerkracht. Woonachtig in Phnom Penh, Cambodja.

Over mij
Wat mis ik wel?
Contact

Het rijbewijs

19 januari 2022 by Annemiek 1 Comment

Afgelopen woensdag was het dan eindelijk zo ver; het rijexamen. In alle vroegte vertrok ik per taxi naar Jeddah. De taxichauffeur heette Happy, nou, dan weet je wel dat het een goede dag wordt. Het rijexamen vond plaats bij het politiebureau aldaar. Stiekem hoopte ik dat het examen mocht afleggen in een politieauto, een Toyota Landcruiser rijdt de politie hier in, want dat is toch wel sinds de verhuizing mijn favoriete auto. Afijn, zoals wel vaker, was ook deze locatie iets wat leek op een soort verlaten bankgebouw. Bij binnenkomst trof ik twee vrouwen gesluierd achter een balie, die vroegen om mijn papierwerk.

Want laten we wel wezen, vóór deze afspraak lag al een heel proces achter ons. Allereerst moest ik het rijbewijs vertalen. Mijn rijbewijs leek mij redelijk universeel, maar het is in het Nederlands. En natuurlijk moest dit in het Arabisch. 

Ook moest ik een medische test ondergaan. Dat ging als volgt: “You think your blood group A positive, madam?” en het oplezen van een poster terwijl ik werd geboden een paar stappen naar achter te zetten. En de vraag of ik ook mijn lenzen droeg tijdens het autorijden. Afijn, die lenzen – dat werd nog wat.

Don’t go slowly, or you’ll fail.

Na het papierwerk kwam een vrolijke politieman mij en drie andere vrouwen ophalen. Hij sprak wat Engels en was de aardigheid zelve. Hij liet een video zien over wat er in detail van ons verwacht werd. Van knipperlichten, tot het bijstellen van spiegels, gordel, emergency stop, rotondes, file parkeren – de hele rimram. “You open the window and turn on the music, just relax” zei hij. En de magische woorden: “Don’t go slowly, or you’ll fail.”

Hierna werden we naar buiten gesommeerd, waar een soort van bouwcontainer stond. Dit bleek het kantoor van de rijexaminator. Echt een prototype Saudi politieagent; een jaar of 50, zwarte baret, Ray Ban zonnebril en een bruin kostuum, iets te strak om z’n middel. Iets minder aardig ook, maar wellicht kwam dat door zijn gebrekkige Engels. Hij sprak voornamelijk in twee-woordige zinnen: “You wait.” Na het overhandigen van het papierwerk werden we naar de naastgelegen bouwcontainer gestuurd; het bleek de wachtruimte. “Sit down.” Pontificaal in het midden van de ruimte stond een maquette van de testlocatie mét een speelgoedautootje, zodat je het parcours nog even droog kon oefenen. De hele test en het parcours waren namelijk al vooraf vastgelegd. Vooruitrijden, stoppen voor het zebrabad, links af, dan een achtje maken, stoppen bij hetzelfde zebrabad, file parkeren tussen de pionnen en terug rijden naar het beginvak. 

Saudi Traffic Police

Toen was het mijn beurt, “You, come”, terwijl de rijexaminator met zijn walkietalkie naar mij wees: “Go fast”. Ietwat teleurgesteld in de lesauto – een Toyota Corolla – stapte ik in. Natuurlijk had ik eerst mijn abaya nog tussen de deur (waar laten mensen die?) en huub huub barbaratruc, vroem vroem over het parcours. Het duurde nog geen vijf minuten. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe hard de bedoeling was om te gaan, want het parcours was smal en die auto reed als een tierelier. Saillant detail; je zit dus alleen in de auto. Het examen wordt gevolgd op camera en binnen op een televisiescherm bekeken (door Jan en alleman en wie weet nog meer). Daarnaast staat de rijexaminator live buiten te kijken. 

Na het doen van de verschillende manoeuvres moest ik weer op het matje komen bij de rijexaminator in zijn bouwcontainerkantoor. Hij hield het nog steeds bij twee woorden: “So good”. Ik nam aan dat dat goed nieuws was en werd binnen opgewacht door de aardige politieagent, die overigens tot in detail mij vertelde over zijn vakantie in Albanië en de olijven aldaar. Daarna moest ik mijn rijbewijs ophalen bij een andere balie en werd er wederom gevraagd naar mijn lenzen. Hoe sterk die waren, of ik die ook droeg tijdens het rijden en of dat ik toch een bril had. Gelukkig was daar meneer Sultan (zo heette die echt en zo zag hij er ook uit), die namens de overheidsafdeling van onze universiteit mee was en de boel gelukkig kon vertalen. Ik snapte in eerste instantie het probleem niet zo, maar de rijexaminator vond dat mijn ogen rood waren en geloofde niet dat ik goed zag. Ik hield het op ‘stof allergie’, met al dat zand hier leek me dat wel een geloofwaardig excuus. En jawel hoor, even later rolde mijn rijbewijs uit de printer. Ook weer in de pocket. Een vrolijke ochtend, maar wel eentje waarvan je later denkt; waar ben ik beland en wat heb ik nou eigenlijk allemaal meegemaakt vandaag?

Toch jammer dat een ritje in de politieauto er niet in zat.

Filed Under: Geen categorie

Naar de sportschool

1 september 2019 by Annemiek Leave a Comment

Inmiddels wonen we alweer een aantal weken in Bangkok en waren de grootste dingen wel geregeld. Er is internet aangelegd, we zijn langs de Ikea geweest voor gehaktballen en meubels en we hebben ook al een favoriet Thais restaurant om de hoek ontdekt. Dus werd het tijd om ook maar een abonnement af te sluiten bij een sportschool. Nu hoeven we ook daarvoor niet ver te reizen.

De sportschool in kwestie heeft een heel scala aan sporten te bieden. Men kan er squashen, zwemmen, fitnessen, klimmen, basketballen, tennissen en duiken. Er is ook een sauna, een jacuzzi en allerlei zalen om groepslessen te volgen. Vol goede moed ging ik naar mijn eerste bodypump-les.

Ik had geen idee wat te verwachten en dat was misschien maar goed ook. Iedereen kreeg een stang met gewichten en deed de instructeur na. Na de warming up kreeg ik de vriendelijke -doch dwingende- mededeling; ‘increase the weight’. Oftewel, meer gewicht eraan. Ik moet zeggen; het was een gevarieerde les op leuke muziek en in vele oefeningen ging ik toch wel ver in de verzuring. Dat heb ik de rest van de week ook nog wel gemerkt.

Een paar dagen later ging ik naar circuittraining. Ik keek er naar uit, want circuit training vind ik leuk. Tien oefeningen, vier rondes, 40 secondes werken, 20 seconden rust. Althans, zo ken ik het dus. Hier ging het toch iets anders. Allereerst was de instructrice bijna 10 minuten te laat. Toen ze uiteindelijk de zaal in kwam, wist ik niet precies of dit de instructrice was of iemand die kwam vertellen dat de les niet door ging. Toen ze matten en materialen begon te pakken, en ze een aantal jumping jacks deed; had ik door dat ik haar waarschijnlijk dus toch maar na moest doen. Er was verder dan ook niemand anders. Daarna kondigde ze telkens een oefening aan (burpees, lunges, push ups) en het aantal herhalingen. Dat ik de getallen in het Thais uit mijn hoofd had geleerd, kwam hier goed van pas. Maar na iedere oefening zei de instructrice ook ‘nung ni-tie plenk’ (= lees: 1 minuut planken). Ik herhaal; na iedere oefening. En ze hield het goed bij. Want na 8 van die minuten was het verrassingselement eraf en ik er wel een beetje klaar mee, zodoende stopte ik eerder. Omdat deze mevrouw zo nauwkeurig op haar klokje keek, sommeerde ze mij om de minuut nog wel even af te maken. Zucht. Ik gok dat ik tijdens deze les, minstens 20 minuten heb geplankt en zodoende was het bij deze ook mijn laatste circuit training.

Dus ging ik gisteren naar de spinning-klas. Spinnen, of bike tour zoals ze het hier noemen, is eigenlijk wielrennen/mountainbiken op een stationaire fiets. Bijkomend voordeel; je hebt geen tegenwind. Ook deze instructeur, een soort Thaise Justin Bieber, kwam te laat. Hij had de laatste hits op zijn telefoon en zong vele nummers dan ook enthousiast mee. Voor de rest was er weinig interactie. En ik maar fietsen.

U begrijpt, iedere les is een verrassing. Ik heb ze nog lang niet allemaal geprobeerd, maar voorlopig blijf ik eerst even in de jacuzzi.

Annemiek.

Filed Under: Geen categorie

Naar Bangkok

25 augustus 2019 by Annemiek Leave a Comment

Dus hier gaat het gebeuren, de komende tijd. De eerste paar nachten sliepen we in een hotel, waarna we algauw konden intrekken in ons appartement. Hoewel het heel fijn is om onze eigen plek te hebben, hadden we de eerste dag vrij weinig in huis. In de vier dozen opgestuurd vanuit Cambodja zat van alles wat, maar eigenlijk waren we allang vergeten wat precies. In ieder geval geen lakens, geen kommetjes, geen wasrek of knijpers. Zodoende bleven we nog een nachtje extra in het hotel, waar we onze was konden doen en ontbijt kregen. Zo hoefden we ’s ochtends geen yoghurt van ons eigen dienblad te eten (want dat laatste hadden dan toevallig wel weer opgestuurd..).

  • Koffers en dozen in de pick-up
  • Uitpakken in Bangkok
  • Een doos

Die dozen hadden we trouwens al eerder vanuit Cambodja naar school gestuurd (dat is weer een ander verhaal) en moesten met de pick-up naar ons appartement worden vervoerd, het was tenslotte ruim 100 kilo. Gelukkig hielp de schoolchauffeur daarbij. We zijn ontzettend goed opgevangen en worden met alles geholpen; werkvisum, teaching licenses, les in Thaise taal- en cultuur en ook kregen we heel veel uitleg over de visie en werkwijze van de school.

Ook zijn er tussen de bedrijven door ook nog even drie bomaanslagen geweest, maar klein, en verder is er niemand echt dood gegaan. Eigenlijk weet ik er vrij weinig van, ik hoorde het ook pas ruim een halve dag later.

Na bijna drie weken training en vergaderingen, heb ik onlangs de eerste schooldag gehad. En dat is ook voor een juf best spannend. Maar naast dat twee kinderen elkaar met een bezem achterna zaten in de huishoek, ging het eigenlijk van een leien dakje. Ook al verschillen deze kinderen maar twee jaar qua leeftijd met mijn vorige klas, ik moet er wel aan wennen! Even het tempo iets naar beneden, want ik zit eindelijk weer in een echte kleuterklas. Het is maar wat je leuk vindt, zult u denken. En leuk is het zeker.

Dus helaas geen ‘Ik-vertrek taferelen’ van vervalste contracten, lekkende waterleidingen en niet-nagekomen afspraken. Tot nu toe voelt Bangkok, zeker na Phnom Penh, als een upgrade op alle fronten. We hebben zelfs een brievenbus. Een welkome verandering.

Annemiek

  • Kunst gemaakt door leerlingen op school
  • De bibliotheek
  • Het muzieklokaal, oftewel; the factory of sound

Filed Under: Geen categorie

Naar het ministerie

18 augustus 2019 by Annemiek Leave a Comment

Ik weet niet of u al eens ooit bij het Ministerie van Justitie bent geweest? Onlangs ging ik langs bij deze mensen in Phnom Penh. Een statig groot gebouw, wellicht uit de Frans koloniale tijd. Maar waar ook al sinds de koloniale tijd volgens mij vrij weinig aan was gebeurd.

Van de voorkant leek het heel wat, maar eenmaal de trap op langs de grote pilaren bleek het slechts een decor van permanent gestutte muren en andere bouwmaterialen. Het kamertje waar ik moest zijn, ergens achter naar beneden in een soort keldertje. Mensen hadden mij gewaarschuwd; de medewerkers kunnen geen Engels daar, niemand kent het proces voor buitenlanders.

Als leraar heb je een police check nodig op het moment dat je een nieuwe baan aanneemt of emigreert, oftewel; wat we in Nederland kennen als een VOG. Na wat bureaucratische rompslomp (lees: je ouders’ namen vertalen in het Khmer), pasfoto’s en andere gegevens, maakte ik me naar het ministerie. Meneer Hean (zeg: Hien) hielp mij in perfect Engels. Hij wist precies wat hij nodig had en waar ik moest betalen. En in minder dan tien minuten stond ik weer buiten; om over maand weer terug te komen.

Dus een maand later zag meneer Hean mij weer aankomen, hij wees me naar een andere ruimte deze keer. Ik was niet de enige, wel de enige niet-Cambodjaan. Er werden zoveel mensen, stapels documenten en stoelen in deze wachtruimte/-balie in deze vierkante meters gepropt, dat ik noodgedwongen de hele rij stoelen in beslag nam. Omdat er simpelweg geen ruimte elders was om mijn benen te laten.

Na ruim een half uur werd Miss Miekie omgeroepen en kreeg ik de police checks mee. Er zaten spelfouten in mijn achternaam, waar ik trouwens pas twee dagen later achter kwam, maar ook dat was binnen een dag weer gepiept. Gelukkig.

Annemiek.

Filed Under: Geen categorie

De grootste ergernis

11 augustus 2019 by Annemiek 1 Comment

Als ik op het verkeerde moment weg ga, of beter gezegd; de weg op ga, dan kan het nogal wel eens tegen zitten. Ik weet niet of u het gemerkt heeft, maar ik gok dat alleen al in de laatste vijf jaar het verkeer in Phnom Penh zich verzeventiendvoudigd heeft. Huh? Kan dat?

Vroeger, toen ik hier voor het eerst was, was het heel bijzonder om een auto te zien. Dat is ongeveer 8 jaar geleden. Extra bijzonder was het als het geen platte Toyota Camry was; maar een goudkleurige Lexus. Dat was echt iets wat je dan tegen elkaar zei aan het eind van de dag; “Wow, zag je die dikke bak vanochtend?” Nou mensen, die tijden zijn (voorgoed) voorbij.

Regelmatig gaat het metertje voor metertje stapvoets vooruit in het verkeer. Alsof we met z’n allen in een groot Tetris spel zitten; brommer, brommer, auto, cementtruck, nog een auto, nog tien brommers, een tuktuk en mijn fiets, allemaal net passend op een verkeersstrook. Voorheen kon ik nog wel slalommend om de auto’s heen, maar ook dat gaat niet altijd meer. Met als gevolg dat ik over de drie kilometer naar huis meer dan drie kwartier doe.

Is het echt zo erg, hoor ik u denken? Vooral tijdens de spits in de ochtend en middag wordt het een volle boel. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er ook veel aan de weg wordt gedaan en de vooruitgang is ook zeker wel te zien. Het stoplichtensysteem is al eens helemaal op de schop gegooid en lijkt nu efficienter te werken. Op drukke kruispunten wordt politie, oftewel verkeersregelaars in dit geval, ingezet tijdens de drukke tijden (niet dat dit altijd helpt, maar toch). Er zijn roadblocks op strategische plekken neergezet, wat weer voor betere doorstroming zorgt.

Het allerergste vind ik dit verkeer in het warme seizoen. Je kunt je wel voorstellen dat alle auto’s ontzettend veel warmte uitstoten. Als het dan sowieso al over de 35 graden is, dan is mijn kookpunt ook gauw bereikt.

Om hier iets aan tegemoet te komen begint de school vrij vroeg, dus zit ik om half zeven op mijn trouwe Gazelle (die ik al bijna aan gort hebt gefietst, maar dat is een ander verhaal). Vriendlief z’n fiets doet het al helemaal niet meer. Omdat er natuurlijk geen Gazelle-onderdelen voor handen zijn hier, gaan we dat over een paar maanden fixen. Ook dat is een ander verhaal. Zolang mijn fiets nog rijdt, zit ik om half zeven op de fiets. En ik kan u vertellen dat wanneer ik om vijf over half zeven op de fiets stap, het ook al weer een heel ander verhaal is op de weg (lees: drukker).

De overheid doet verder vrij weinig aan dit, toch wel, maatschappelijk probleem. Maar ze hebben er zelf toch ook last van, hoor ik u denken? Ik betwijfel het. Als er een hoge pief door de stad vervoerd moet worden, zijn alle straten afgezet. Ik zie de BHQ (personal bodyguard headquarters) al van verre bij alle kruispunten staan, druk pratend in hun walkietalkies. Ik ben nog altijd onder de indruk van het niveau waarop deze operaties (het afzetten van wegen voor korte tijd) vooraf gepland zijn. Maar als de pief in kwestie dan ook voorbij is, zit hun taak erop en scheuren ze allen weg op hun grote motoren. Niemand die nog omkijkt naar alle wachtende bestuurders. Resultaat: nog meer file en chaos.

Zolang het ieder jaar gemiddeld met de Cambodjanen ietsje beter gaat, er iets meer verdiend wordt door de gemiddelde mens, zijn er weinig mensen die hier echt een probleem van maken. Ondanks dat het verkeer soms zo frustrerend vast kan staan, hoor je geen gevloek of getoeter. Toeteren doet men om allerhande andere redenen, dat wel. Ik denk eerlijk gezegd dat ik er meer een probleem van maak, dan alle Cambodjanen bij mij in de straat bij elkaar.

Dus is het echt zo erg? Nee, natuurlijk niet. Ik vond deze week echte Wasa knackebröd in de winkel. Dat is echt een wereldwonder hier, vers geimporteerd uit Europa (denk ik). Mijn eerste knackebröd sinds een lange tijd.

Kijk, dat zijn de betere berichten.

Annemiek.

Filed Under: Geen categorie

  • 1
  • 2
  • 3
  • …
  • 13
  • Next Page »